Λεχαινά: Έφυγε ο Παναγιώτης Κοντόγιωργας ή «Μομότης»*

*από τον Μάκη Μπαλαούρα, πρ. βουλευτή Ηλείας

«Με τον Μομότη γνωριστήκαμε στο Κέντρο Εκπαίδευσης Αεροπορίας στον Άραξο, όταν με πήγαν τον Φλεβάρη 1973, σηκωτό, αμέσως μετά τη δίκη μου, με τα σημάδια που παρέμεναν στο πρόσωπο μου από το ξύλο της σύλληψης μου.

Η γραμμή προς εμένα ήταν τα καψόνια, ο βραδινός εγκλεισμός και με ξύλο επί τρεις μήνες στο πειθαρχείο, ενώ για τους σμηνίτες «μη σας δούμε με αυτόν τον κομμουνιστή θα τη βάψετε»…

Ελάχιστοι δεν κώλωσαν. Μεταξύ αυτών ο Μομότης. Όχι μόνο αψηφούσε τις απειλές, αλλά και έγινε ο σύνδεσμος με την οικογένεια μου όταν κατέβαινε στην Ανδραβίδα, σταμάταγε στο μπακάλικο του πατέρα μου στα Λεχαινά, του μετέφερε πληροφορίες από εμένα και μου έφερνε κρυφά μερικά καλούδια..

Όταν κατέβηκα υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ, έγινε κολλητός μου. Παρά το γεγονός ότι ήταν αθυρόστομος, φωνακλάς και βλάστημος, μου άρεσε ο χαρακτήρας του:

Εργατικός, τίμιος, ειλικρινής, φιλότιμος, μπεσαλής, αδέκαστος, αυστηρός προς τα λαμόγια και καιροσκόπους. Όταν γύριζα από περιοδείες, αγνοούσα τις υποδείξεις κάποιων «νουνεχών» και αισθανόμουν ότι ήμουν «υποχρεωμένος» να περάσω από τα κρασοπουλειά της Ανδραβίδας και να τα λέμε.. Είχαμε πια γίνει  αδελφοποιτοί!

 Αρχές Ιουλίου πέρασα από το σπίτι του, στον πλάτανο, το «Καπιτώλιο», όπως το έλεγαν οι συναθροιζόμενοι τις νύχτες.

 Ήταν σε αναπηρικό καροτσάκι, αποστεωμένος και με σβησμένη φωνή. «Θα τα πούμε πάλι όταν σταθώ στα πόδια μου..».

Δε τα κατάφερε..

Μια ζεστή αγκαλιά στη Καίτη, που στάθηκε βράχος δίπλα του σε όλη τη ζωή του Παναγιώτη..

Θα τον θυμάμαι με αγάπη γι’ όλα τα ατόφια χαρακτηριστικά του.

Μάκης Μπαλαούρας

Υ.Γ. Επικήδειος»